معرفی کتاب "موراندی" از گنجینه موزه کتابخانه اختصاصی نیاوران

شنبه 20 ارديبهشت 1399 - 11:57

کد عنوان: L8083 سرشناسه (فارسی): Morandi, Giorgio, 1890- 1964 عنوان مدرک: Omaggio a Morandi پدید آور: موراندی Morandi ویرایش شده توسط: Zurlini، Vigorelli ناشر: Trec تاریخ انتشار: 1974 تاریخ انتشار قراردادی:01/01/1974 نوع مدرک: کتاب برساخت و مشخصات ظاهری: leaves of original col, plates in a case; all lll.; 42x62 cm [60] یادداشت ها: وضعیت ظاهری: نفیس 50 نقاشی آبرنگ اصل با امضای نقاش داخل جعبه نفیس با جلد چرمی قهوه

عنوان کتاب: موراندی

کد عنوان: L8083
سرشناسه (فارسی): Morandi, Giorgio, 1890- 1964
عنوان مدرک: Omaggio a Morandi
پدید آور: موراندی Morandi
ویرایش شده توسط: Zurlini، Vigorelli
ناشر: Trec
تاریخ انتشار: 1974
تاریخ انتشار قراردادی:01/01/1974
نوع مدرک: کتاب
:برساخت و مشخصات ظاهری
leaves of original col, plates in a case;
all lll.; 42x62 cm [60]
یادداشت ها: وضعیت ظاهری: نفیس
50 نقاشی آبرنگ اصل با امضای نقاش داخل جعبه نفیس با جلد چرمی قهوه ای، روی جلد امضای زرین کوب شده نقاش

کتاب داخل جعبه با جلد قهوه ای و امضای زرین کوب شده نقاش؛ چاپ نفیس، روی کاغذ دست ساز

زبان مدرک: ایتالیایی

Omaggio a Morandi/ Giancarlo Vigorelli, Valerio Zurlini; tre saggi: … Renato Guttuso, Jean

Leymarie, John Rewald. – [Torino]: [ILTE], 1973. [151] p.; 39X60 cm.

Published with 50 original paintings in a separate volume With the same title.

Morandi, Giorgio, 1890-1964.
Watercolor painting, Italian—20^th century.
Painting, Italian – 20^th century.I. Vigorelli, Giancarlo. II. Zurlini, Valerio.

زندگینامه:

"جورجیو موراندی" در سال 1890 در شهر بولونیای ایتالیا زاده شد. او تحصیلاتش را از سال 1907 در آکادمی هنر های زیبای فلورانس آغاز کرد. موراندی از نقاشان طببیعت بی جان است. چند منظره و چند پرتره هم از او بجا مانده است. موراندی نقاش فضا است. متافیزیک موجود در آثار موراندی، کارهای او را وارد تاریخ کرده است. به علت زندگی ساده و بی آلایشش به او لقب "راهب" داده شده بود.

در سال 1914 معلم نقاشی دبستانی در بولونیا شد و گرایش مختصری به سبک فوتوریسم پیدا کرد و تا سال 1929 در این شغل باقی ماند. در سال 1915 به ارتش پیوست اما به خاطر از کار افتادگی مرخص شد. طی سال های جنگ جهانی دوم عناصر ترکیب بندی نقاشی های او از طبیعت بی جان ساده تر و فرم آنها خالص تر شد.

وی از سال 1930 تا 1956 در آکادمی هنرهای زیبای فلورانس سیاه قلم تدریس کرد. او بیشتر زندگی خود را در زادگاهش بولونیا سپری کرد، جایی که هم زندگی کرد و هم آثار خود را آفرید و به ندرت دورتر از آنجا زیست. به همین علت بود که شهرتش در ابتدا منحصر به زادگاهش بود ولی کیفیت بارز نقاشی هایش مقام او را به عنوان یکی از بهترین نقاشان نوگرای ایتالیا و بزرگترین اساتید نقاشی طبیعت بیجان قرن بیستم تثبیت نمود.

هر چند شیوه نقاشی های او را نمی توان به راحتی در جنبش یا سبک خاصی گنجاند، ولی در آثارش سنن نقاشی ایتالیایی مشهود است.

مثل بسیاری از مدرنیست ها با تأثیرپذیری از کارهای "پل سزان" آغاز کرد، اما اندک اندک برخی معادلات سزان را حتی وارونه کرد. در حالی که برای سزان جهان حتی خردترین چیز آن حکایت از عظمت و بی انتهایی هستی دارد، برای موراندی تمامی جهان هستی در چند بطری و اشیاء مستعمل و رنگ و رو رفته درون کارگاهش به آخر می رسد.

او از نقاشی های ماوراء الطبیعه همشهری های خود "جورجیو د کیریکو" و "کارلو کارا" تأثیر پذیرفته بود. همچنین او عمیقاً متأثر از هنر رنسانس اولیه ایتالیا و نقاشانی چون "جیوتو، اوچلو" و "پیرودلا فرانچسکا" بوده است. در نهایت موراندی خودش است همچون عناصر مکعبی و استوانه ای آثارش، منظم، ساده و در هاله ای از غبار خاطره ...

موراندی در سال 1948 جایزه اول نقاشی "بی ینال ونیز" را گرفت. اولین بار در سال 1956 به پاریس رفت و در سال 1957 جایزه بزرگ بی ینال سائو پائولو را گرفت.

جورجیو موراندی نقاش ایتالیایی برای آنکه با جدیت تمام به مسائل اصلی هنر خودش بپردازد، هر پیوندی را با جنبش های مد روز گسیخت. موراندی دوست داشت اشیاء ساده ای مانند گلدان ها، بطری ها، جعبه ها و ظروفی را که در زندگی روزمره اش یافت می شد، نقاشی یا حکاکی کند و آن ها را از زوایای گوناگون و در نورهای مختلف بازنمایاند. او با کندن هرگونه برچسب و نشانه هایی بر روی بطری ها به آنها ویژگی بی هویت بودن را می داد سپس آن ها را با رنگ های تخت رنگ آمیزی می کرد تا هرگونه نوشته و انعکاس در آنها محو شود در این وضعیت اشیاء طبیعت بی جان تبدیل به توده هایی ناشناس می شدند که می توانست آن ها را به هر ترتیبی بچیند و ویژگی های انتزاعی آنان و روابطشان را بررسی نماید. طرز چیدمان، کمپوزیسیون و انتخاب اشیاء و نوع یکی شدن اشیاء در آثارش یادآور سنن هنر ایتالیایی است.

در کارهای موراندی انسجام رنگی و فرمی حاکمیت را به نفع خود رقم می زند. سکوت موجود در این آثار، بحث زمان را پیش می کشد و سطوح رنگی عامل بروز رخدادی در کار می شود که به نوعی آبستراکسیون منتهی می شود. در آثار جورجیو موراندی، نقاش ایتالیایی تلاش فراوانی برای رهایی از فرم رنگ در عین وفاداری فرمالیستی به آن عمیقاً به چشم می خورد. رهایشی که حال، در دنیایی دیگر متجلی شده است.

موراندی با پرداختن به مفهومی ظاهر، آشکار و آشنا، دست به انتخابی دشوار می زند. اشیاء خاکی رنگ او هنگامی که در کنار هم گرد می آیند ویژگی مجسمه واری به خود می گیرند، که یادآور هنر معماری قرون وسطی ایتالیا است. سبکی که موراندی به آن خو داشت، چرا که در زادگاهش به وفور نمونه های معماری قرون وسطی یافت می شد. شاهکار طبیعت بیجان "فرانسیسکو دی زورباران" در قرن 17 میلادی نمونه مشهود این نوع نگرش است، که در آن چهار شیء به نمایش درآمده او با هم در رقابتند تا هرکدام خود را بنمایانند. ولی در آثار موراندی پدیده ای برخلاف آن را می توان مشاهده کرد، اشیاء او در کنار هم با تواضع ولی با هماهنگی زیبا مانند یک گروه کُر آهنگ موزونی را می خوانند.

آنچه آثار موراندی را برجسته می کند دید عمیق اوست. موراندی همواره به اشیاء خود چنان می نگریست که گویی بار اول است که آنها را می بیند. او به آرامی در مورد هر یک از اشیا می اندیشید و کیفیت پویایی آن را در گروه طبیعت بی جان بررسی می کرد و هنگامی که به نتیجه چیدمان آن بسنده می شد به طراحی پایه های کار می پرداخت تا کمپوزیسیون ( ترکیب بندی) آن را تکمیل کند.

او می گوید: "برای من هفته ها طول می کشد تا تصمیم بگیرم کدام گروه اشیاء با رنگ آمیزی رومیزی خاصی هماهنگ است و بعد هفته ها طول می کشد تا در مورد خود بطری ها فکر کنم با وجود این باز هم در مورد فضاها اشباهاتی را می بینم، شاید عجله کرده ام." همین عمق نگرش و تأمل اوست که کیفیت نو بودن و خاص بودن را در هرکدام از نقاشی هایش داده است هر چند اشیاء منتخب او تکرار شونده هستند.

کمپوزیسیون های دقیق موراندی همیشه حس آرامش را بر می انگیزاند. بعضی از آثارش روشن و پر نور هستند و برخی تیره و کم نور. در هر حال هر کدام از آنها ویژگی نوردهی خاصی را دارا می باشند که بیانگر آنست که در ساعتی از روز و تحت شرایط نوری خاصی کشیده شده اند. این نوع برخورد متمایز او با نوردهی در اشیاء تکرار شونده، تأثیر پذیری از مجموعه نقاشی های Haystacks, Rouen Cathedral مونه را یادآوری می کند.

با در نظر گرفتن اینکه موراندی با تعمق آرام عناصر هنر خود را چیده و آفریده است و آن که او می بایست با تأثیرات گذرای نور دست و پنجه نرم می کرد واضح می شود که آثارش در طول مدت زمان زیادی تکمیل شده اند. خطوط متغیر و ناواضح کارهایش نیز به خوبی دلالت بر همین می کند و گویای بینش ها و نگرش های متغیر روزانه اوست که بر روی هم انباشته شده اند.

سبک خاص جورجیو موراندی را به سختی می توان در جنبش خاصی از هنر مدرن گنجاند ولی گستره ریشه ها و تفکرات هنر او را می توان از سویی به "جیوتو" (قرن 13 میلادی) نسبت داد.

موراندی یکی از مؤثرترین عکاسان ایتالیایی زمان خود بود. "فدریکو فلینی" در فیلم «زندگی شیرین» با نشان دادن نقاشی های او به وی ادای احترام کرده است.

موراندی در 18 ژوئن 1964 در بولونیای ایتالیا در گذشت. چندین سال پس از درگذشت این هنرمند بلونیایی خانه ای که جورجیو موراندی از سال ( 1964-1910) در آن زندگی و کار کرده بود به موزه آثارش تبدیل شد و در 17 اکتبر 2009 برای عموم افتتاح شد.

پروژه نوسازی خانه موراندی که به معماری "ماسیمو ایوزا گینی (Massimo Iosa Ghini)" اختصاص یافته است که به لطف Comune di Bologna و پشتیبانی اساسی Unindustria Bologna انجام شده است.

- نماهایی از خانه-موزه موراندی: