سه شنبه 8 آذر 1390 - 10:02

از مجموعه آثار ارزشمندی که در کاخ موزه های مجموعه فرهنگی تاریخی نیاوران جلوه نمایی می کنند آثار هنرمندان مکتب سقاخانه است که با عشق به زوایـای فرهنگ ملی کشورمان خلق شده اند. به گزارش روابط عمومی مجموعه فرهنگی تاریخی نیاوران حسین زنده رودی، پرویز تناولی، فرامرز پیلارام، مسعود عربشاهی، صادق تبریزی، منصور قندریز، ناصر اویسی و ژازه طباطبایی از جمله هنرمندان سرشناسی هستند که آثار سقاخانه ای آن ها در این مجموعه جالب توجه هر بازدید کننده و علاقه مند است. مکتب سقاخانه جریانی هنری بود که در دهه چهل شمسی در ایران شکل گرفت. در بحبوحه مدرنیزاسیون و درگیری های سنت گرایان و مدرنیته در حالی که مکتب رایج در عرصه بین المللی، هنر مردمی یا پاپ آرت در حال عبور و انتضای دوره خود بود، عــده ای از هنرمنـدان نـوآور ایـرانـی، مکـتب جـدیـدی را بنیـان نهادند که تأثیر شگرفی بر تحولات نقـاشـی امــروز ایـران و حتــی نوآوری های عرصه خوشنویسی از خود باقی گذاشت، این مکتب یا جنبش هنری بعدها به نام مکـتب «سقـاخـانه» شهرت یافت. این هنرمندان در جستجـوی تعریف دوباره ای از زیبایی های ملی و سنتی برآمدند و یا به بیانی دیگر این هنرمنـدان با عشق به زوایـای فرهنگ ملی و نگاهـی گستـرده به فرهنگ جهانی به فکر افتادند که مکتبی ملی-بیـن المـللی تـأسـیس کنند. رویکرد اینان به اشیا و عناصر بصری محیط اطراف زندگی مردم که در سقاخانه و زیارتگاه ها و اماکن مذهبی وجود داشت، باعث شده که از این اشیاء در فضای معاصر تعریف مجددی به عمل آید و در ساماندهی تازه و بدیعی، به مکتبی جدید و قابل قبول و سرشار از نوآوری تبدیل شود. از روزی که گروهی از هنرمندان ایرانی در نقش و نگارهای سنتی فرهنگ عامه ایران به جستجو پرداختند و از آنها در خلق آثار خود الهام گرفتند چند دهه می گذرد. پرویز تناولی مجسمه ساز با حسین زنده رودی، نقاش، از آغاز کنندگان راه سقاخانه بوده اند. اگر چه هنرمندان بیشتری همچون رضا مافی، جعفر روحبخش، پرویز کلانتری، منصور حسینی، رحیم ناز فر، شهلا حبیبی و محمد علی ترقی جاه، در این مکتب فعالیت داشته اند اما مکتبها به خودی خود شاهکار خلق نمی کنند؛ شاهکارها را هنرمندان داخـل یا خـارج از مکاتب بر حسب توانـایی های ذاتی خود پدید می آورند. مکتبهـا تنهـا راه می گشایند و محیط را آماده می کنند. آثار ماندنی سقاخانه ای در این میان، از دستاوردهای دیگران نه کمتر است نه بیشتر؛ آنچه مهم است روحیه ای است که مکتب سقاخانه با خود دارد.