سه شنبه 21 بهمن 1399 - 10:18

سرود بهاران خجسته باد
آهنگساز: فاسفندیار منفردزاده
همخوانی: جمعی از خوانندگان

چند هفته پس از کشته‌شدن پاتریس لومومبا رهبر انقلابی جنبش ملی کنگو در آفریقا، شعری با نام «سرود بهار» عبدالله بهزادی در سوگ لومومبا و در همدردی و خطاب به همسر او در اسفند ماه سال 1339، در هفته‌نامه ای به‌چاپ رسید که بخشی از آن چنین بود:

به بانوی سوگوار، که در ماتم شهید بنالید و زان نوا، دل عالمی تپید

بهاران خجسته باد!

سال‌ها پس از آن "دانشیان" با چند بیت از این شعر سرودی ساخت که خود آنرا می خواند و حتی به بچه‌های مدرسه روستای سلیران هم آنرا آموخته بود و آنها صبح‌ها سر صف مدرسه، این سرود را می‌خواندند.

زمانی‌که «دانشیان» بار اول به‌خاطر فعالیت های سیاسی‌اش به زندان افتاد، این سرود را به همراه دیگر مبارزان در بند، می خواندند.

بعدها با اوج‌گیری قیام مردمی و آزادی زندانیان سیاسی، این سرود نیز توسط زندانیانی که آنرا می‌شناختند به میان مردم آمد و در یک هفته فاصله بین انقلاب بیست و دوم بهمن 57 تصمیم به ضبط و اجرای آن توسط برخی از زندانیان آزاد شده از زندان رژیم شاه گرفته می شود.

وظیفه نوشتن نت این سرود به اسفندیار منفردزاده آهنگساز معروف، که خود نیز دستگیر و مدتی زندانی بود، سپرده می‌شود و او به دلیل نبودن امکانات کافی و دسترسی نداشتن به ارکستر، خود به تنهایی تمام سازها را ابتدا تک تک می نوازد و بعد همه را با هم میکس می‌کند.

خوانندگان سرود علی برفچی، عبدالله و ابوالفضل قهرمانی، فرهاد مافی، حسن فخار و پدرام اکبری و خود منفردزاده بودند.

سرانجام، منفردزاده نوار ضبط شده و آماده بهاران خجسته باد! را مستقیماً از محل ضبط به  تلویزیون می آورد برای نخستین بار این سرود پخش می‌شود.

منفردزاده خود درباره سابقه اجرای این سرود بعدها چنین می‌گوید: «... سرود «بهاران خجسته‌باد» با شتاب و با سازهایی در حد اسباب بازی، با وسائل ضبط زیر متوسط سال انقلاب - یعنی بسیار ابتدایی امروز - با صداهایی کاملاً غیر حرفه‌ای در منزل و نه در استودیو، ضبط شده است ... اگر سرود «بهاران خجسته‌باد» بدون کمک امتیازات ویژه با چنین اقبالی ماندگار می‌شود، عشق و ایثار انسانی بزرگ و عاشق، نیروی پرتوان ماندگاری آن بوده است.

علت تأثیرگذاری این سرود، بی پیرایگی و خوانش جمعی آن است که به نوعی تداعی گر همدلی و یک صدایی مردم در آغاز انقلاب را تصویر می کند.

صدای هیچ خواننده ای به صورت تکخوان در این اثر وجود ندارد و سازهای انتخاب شده ملودی را بسیار ساده و روان به گونه ای که با یکبار شنیدن به خاطر سپرده می شود، می نوازد. به همین علت این اثر بسیار مورد استقبال مردم قرار گرفت و در ذهن همگان نقش بست.

پژوهشگر: امید انارکی با همکاری مهناز اسدی