شش بشقاب نفیس هدیه جیمی کارتر رئیس جمهور اسبق آمریکا به پهلوی دوم

در کاخ اختصاصی نیاوران مجموعه ای نفیس شامل شش بشقاب ( قطر 4/103 سانتی متر) نگهداری می شود که هدیه جیمی کارتر رئیس جمهور اسبق آمریکا به پهلوی دوم است.

در کاخ اختصاصی نیاوران مجموعه ای نفیس شامل شش بشقاب ( قطر 4/103 سانتی متر) نگهداری می شود که هدیه جیمی کارتر رئیس جمهور اسبق آمریکا به پهلوی دوم است. این مجموعه که تعدادی از بهترین و مهمترین آثار هنری هنرمند با استعداد قرن 19 «وینزلو هومر» را نشان می دهد توسط انجمن دویست سالانه آمریکا (The U.S. Bicentennial Society) ساخته شده است.

انجمن دویست سالانه ایالات متحده آمریکا در یکشنبه چهارم جولای 1976 میلادی تأسیس شد. این انجمن یک شرکت خصوصی است که اشیاء قیمتی، تاریخی و میراث مشترک ملی را که دارای ارزش حفظ و ارج نهادن در سطح ملی هستند را مراقبت می نماید. انجمن دویست سالانه ایالات متحده آمریکا در اواسط دهه 1970 میلادی مجموعه ای از کارهای حفاظتی و مراقبت را بر روی آثار تاریخی و برجسته انجام داده است و پیشتاز ایجاد یک جمهوری خودمختار در ایالات متحده بوده است. از جمله فعالیت های این انجمن ارائه طرح هایی مناسب برای چاپ بر روی سکه ها و اسکناس ها در ایالات متحده بود که بر روی آنها ضرب شد.

یکی از شاخص ترین کارهای این انجمن ساخت و تولید محصولاتی برگرفته از آثار تاریخی و هنری برجسته می باشد.

 

مجموعه بشقاب های انجمن دویست سالانه

این شش بشقاب نفیس از یک مجموعه خاص 50 تایی به نام "آمریکای جوان" (The Young America) می باشد که در وسط هر بشقاب تصویری از منظره های نقاشی " وینزلو هومر" نقاش بنام آمریکایی قابل مشاهده است و اصل نقاشی ها در موزه های آمریکا نگهداری می شود. همچنین یک مجموعه 2500 تایی دیگر نیز در سال 1973 میلادی وارد بازار گردید.

این شش بشقاب زیبا در اندازه ای به قطر 4/103 سانتی متر توسط انجمن دویست سالانه آمریکا ساخته شده است. در وسط هر بشقاب تصویری از آثار «وینزلو هومر» قابل مشاهده است. "وزش نسیم" ، "از شیر گرفتن گوساله"، "سریع بشکن بزن"، "استراحت نیمروزی"،  "مزرعه گلوسستر" و "دیار مدرسه" موضوع های است که بشقاب ها را زینت بخشیده است.

 بشقاب ها دارای نوار باریک طلایی رنگ در لبه و در پایین آن نوار باریکی از لاجورد آبی است که مانند قاب نقاشی ها را احاطه کرده و بر زیبایی آنها افزوده است و در حاشیه طرح هایی طلایی قلمزنی شده است. هر بشقاب دارای حس عاطفی عمیقی است. وقتی شما به عکسی نگاه می کنید یک غم خیره کننده در آن   می بینید ولی در مورد این بشقاب ها چنین قضاوتی را نمی کنید و این لاجوردهای آبی و رنگ طلایی که در اطراف بشقاب ها قابل مشاهده است بر ارزش این نقاشی ها می افزاید.  

بشقاب ها در جعبه چوبی مخصوصی به همراه کارت های توصیفی که به شرح هر منظره پرداخته، قرار گرفته که آنها را به یک هدیه تشریفاتی مبدل نموده است.

جلای سطح بشقاب ها حاکی از آن است که در دوره پهلوی دوم هرگز مورد استفاده قرار نگرفته و در شرایط ویژه، تنها  به عنوان شیء تزئینی نگهداری می شده است.

 

زندگینامه وینزلو هومر (Winslow Homer)

"وینزلو هومر" در سال 1836 میلادی در ایالت ماساچوست بوستون به دنیا آمد. استعداد او در زمینه هنر از همان دوران کودکی آشکار بود. هومر کار هنری اش را با مؤسسه بازرگانی لیتوگرافیJohn H.Bufford  آغاز کرد. در سال 1857 میلادی یک کارگاه هنری در خانه هنر Ballou  اجاره کرد و کار خود را در زمینه تصویر گری به طور مستقل آغاز کرد. او برای نخستین بار با مجله مصور Ballou و     هفته نامه Harper همکاری کرد. وی با تصویر سازی برای متن های ادبی گوناگون و تجلیل از نویسندگان آنها به کار خود ادامه داد. هومر در سفر خود به نیویورک در سال 1859 میلادی عضو "انجمن ملی طراحان" شد. در سال 1866 میلادی عازم فرانسه شد و چندین تابلوی نقاشی رنگ و روغن خود را که از سبک هنری نقاشان فرانسوی پیروی می کرد ارائه کرد.

او همچنین در بسیاری از نقاشی ها از هنر ژاپنی الهام گرفته است و مهارت های نقاشی را نظم بخشیده، به تصاویر نامتقارن نظمی داده و نواحی هموار را با رنگ آمیزی در کارهایش نشان داده است. آبرنگ به عنوان اولین تجلی هومر نام گذاری شده است. این تغییرات در سبک و موضوع نقاشی های هومر، تزئینات داخلی ساختمان ها را هم بی نصیب نگذاشت.

هومر یکی از اعضای فعال "انجمن کاشی کاران" شد  و کاشی ها را در جلسه ای با حضور هنرمندان این گروه طراحی کرد. او بیشتر اوقات خود را در تنهایی بین پرتگاه ها و صخره ها گذراند و یک کارگاه هنری مشرف به اقیانوس اطلس ساخت. هومر در اواسط دهه 1880 میلادی اولین اثر قلمزنی روی بشقاب را ارائه کرد. وی جوایز بسیاری را در دوران زندگی پر افتخار خود دریافت کرده است. او با دید وسیعی که به اطراف خود داشت در دهه آخر کار هنری خود به عنوان یکی از برترین نقاشان ایالات متحده شناخته شد.

هومر در سال 1910 میلادی در سن 74 سالگی درگذشت. تحسین کارهای هنری او حتی پس از مرگ وی نیز ادامه داشت و جایگاه او در بالاترین رده هنرمندان قرن نوزدهم میلادی در آمریکا محفوظ است.

 

داستان هر بشقاب:

نام اثر: «از شیر گرفتن گوساله»

محل نگهداری تابلوی نقاشی : موزه هنر کارولینای شمالی

 گاهی اوقات هومر خود را به بیان واقعیت ها محدود می کرد، مانند زمانی که منظره ای از حرکت و جنب و جوش را صریح و روشن نمایش می داد. در این تصویر کوچک از مزرعه، گوساله ای را می بینید که با بی میلی از شیر مادر گرفته می شود، که احتمالا با سرآسیمگی و اعتراض پر سروصدای گوساله همراه بوده است. اگرچه هومر به این صحنه به عنوان یک قطعه هنری ساکن نگریست.

این داستان به گونه ای بیان شده که حرکت و جنبش، با کشیدن طنابی که به ساق پای گوساله بسته شده نمایش داده شده است. «فرانک رمینگتون» که هم دوره هومر بود قصد داشت تا مانند این منظره، صحنه ای پر سر و صدا خلق کند اما تا کنون هیچ کس بهتر از هومر آن را ترسیم نکرده است.

تصویری که دنیا از نظم صحنه نمایش هومر ترسیم می کند ترک کردن خشونت و ایجاد حرکت و جنبش در تصورات ماست.

 

نام اثر: «مزرعه گلوسستر»

محل نگهداری تابلوی نقاشی: موزه هنر فیلادلفیا

 اگرچه هومر در دوره تاریخی که آن را "دوره رومانتیک" یا خیالی می نامد زندگی کرده است اما      نمی توان به او لقب تنها هنرمند رومانتیک آن زمان را داد. او در اتاق زیر شیروانی گرسنگی نکشیده بود، همچنین توسط اعضاء یک انجمن علمی مورد تمسخر قرار نگرفته بود. یکی از دلایل شهرت او با آن که سن کمی داشت این بود که هرگز اجازه نداد هنرش لحظه ای دور از سلیقه و درک مردم باشد. به عنوان یک تصویرگر حرفه ای می دانست که طرفداران او می خواهند که هنرش قابل فهم و قابل تشخیص باشد و تا جایی که ممکن است به صورت داستان نقل شود.

در این تصویر دو نوجوان را می بینید که هر کدام بعد از کار سخت و طاقت فرسا در مزرعه، برای صحبت کردن با یکدیگر لحظه ای توقف کرده اند. اگرچه بسیاری از ایما و اشاره های ماهرانه در تصویر حالت های آن ها را نقل می کند و ما می دانیم که آن پسر با عشقی افلاطونی در حال نگاه کردن به دختر شیر فروش است و آن دختر با حالت شانه هایش نمی خواهد مانند او عشق خود را به طور واضح نشان دهد. این یک صحنه نمایش کوچک است که آمریکایی های اولیه از ذوق و سلیقه آن لذت می برند و هومر به خوبی می دانست که آن ها چنین صحنه هایی را از او انتظار دارند.

 

 نام اثر: «وزش نسیم»

محل نگهداری تابلوی نقاشی : موزه ملی هنر آمریکا

در تاریخ هنر، وینزلو هومر دارای شأن و مقام ویژه ای در بین سایر نقاشان بزرگ دریایی است. این نقاشی از لحاظ منحصر به فرد بودن هر بیننده ای را بر سر ذوق می آورد، زیرا این اولین نقاشی هومر از دریای آزاد است. پیش از این نقاشی های او با موضوع دریایی منظره هایی از فعالیت در اسکله بود. اما پس از یک تابستان گرم که هومر مهمان یک نگهبان فانوس دریایی در ورودی به «گلوسستر هاربور» شد، برای واقعی نشان دادن دریایی که در تصویر خود داشت ترجیح داد از مردمی شروع کند که به دریا به عنوان وسیله امرار معاش نگاه می کنند و این موضوع شایسته استعداد او بود. در سال های بعد، مانند فردی منزوی در صخره ها و پرتگاه هایی نزدیک اقیانوس اطلس زندگی می کرد. وی برای جذاب تر کردن دریا بسیاری از موج ها و صخره ها را در حالت های مختلف بر روی پرده نقاشی کشید. با نقاشی تابلوی «وزش نسیم» تحولی در زندگی او به وجود آمد. اولین جنبه آن این بود که او زندگی مجردی را رها کرد و دوم اینکه از شیشه پنجره خانه خود اقیانوس اطلس را تماشا می کرد. تماشا کردن و مطالعه درباره اقیانوس سبب شد که هومر تعدادی از بزرگ ترین مناظر دریا را در تاریخ هنر آمریکا رقم بزند.

 

 نام اثر : «دیار مدرسه»

محل نگهداری تابلوی نقاشی: موزه هنر لوییز آمریکا

به نظر عجیب می رسد که حدود صد سال پیش، اکثر آمریکایی ها در مدرسه ای مانند این تصویر تحصیل می کردند، بخشی از یک مزرعه که اطراف آن حصار کشیده شده باشد. مدرسه ها اغلب توسط خود کشاورزان ساخته   می شد، به گونه ای که با یک تخته سیاه و یک معلم حق التدریس از نسل جدید معلمان دیپلمه که مایلند با فرهنگ روستایی آمریکا روبرو شوند.

مدرسه شامل یک ساختمان چوبی با یک اتاق است که تمام پایه های تحصیلی تا رده سنی 14 سال به صورت همزمان در حال تعلیم و آموزش هستند. یک چراگاه به عنوان حیاط بازی مورد استفاده قرار        می گیرد، یک بخاری بزرگ، یک زنگ، یک میله پرچم و دو منظره از حیاط که از پنجره پیداست. لوح سنگی برای نوشتن و تعداد اندکی کتاب گرانبها. هومر به یقین از عناصر دیگری برای جذب مخاطب استفاده کرده است، با خلق و توصیف معلم جوانی که بسیار زیباست و دانش آموزان جذابی که بسیار احساسی و عاطفی به نظر می رسند. این ذوق و سلیقه ای بود که در روزهای قدیم به چشم می خورد. 

 

نام اثر : «سریع بشکن بزن»

محل نگهداری تابلوی نقاشی : موزه هنر متروپولیتن

این صحنه یک حیاط مدرسه است جایی در ایالت نیویورک. بازی که در حیاط می شود با صفی از    بچه ها شروع می شود که دست های هم را گرفته اند و در یک صف می دوند. در لحظه ای که علامت داده می شود، بازیکنی که از قبل انتخاب شده و در یکی از دو سر صف ایستاده است ناگهان متوقف می شود و زنجیره بچه ها به دنبال آن شروع به بشکن زدن می کنند که معمولا منجر به باختن بچه های بدشانسی که در آخر صف ایستاده اند می شود.

این نقاشی یکی از موفقیت های اولیه هومر بوده است. در حالیکه در ابتدا قرار بود به عنوان یک تصویر یک صفحه ای در مجله استفاده شود، به صورت یک قطعه چوبی سیاه و سفید حکاکی شده بازسازی شد و تصویر آن، دو صفحه پیاپی «مجله هارپر» در 20 سپتامبر 1872 را به خود اختصاص داد. هومر به دلایلی از اینکه این اثر در مجله بازسازی شده بود راضی نبود، گرچه ویراستاران مجله هیچ نوع کوتاهی در استخدام بهترین خراط کاران برای ساختن قطعه چوبی نکرده بودند. مدت کوتاهی پس از آن، دیگر هومر به نقاشی تصاویر نپرداخت تا دوباره در مجلات بازسازی نشود. اثر « سریع بشکن بزن » در اواخر قرن 19 معروف شد. این نقاشی از بین آثار دیگر هنرمندان انتخاب شد که در "صد سالانه فیلادلفیا" در سال 1876 به نمایش گذاشته شود و به عنوان بهترین نماینده نقاشی آمریکایی روز به نمایشگاه بین المللی پاریس در سال 1896 فرستاده شد.

 

نام اثر : «استراحت نیمروزی»

محل نگهداری تابلوی نقاشی : انجمن ادبی واتس ورث آمریکا

 «استراحت نیمروزی» یک واژه محاوره ای در بخش روستایی انگلیس جدید بود که برای وقت ناهار ظهر استفاده می شد. اینجا پسری را نشان می دهد که این وقت را در باغ و مزرعه می گذراند و در میان چمنزارها لم داده است. اگرچه اکثریت آمریکایی ها در زمان هومر هنوز در مزرعه ها زندگی می کردند، اما اثر او برای لذت بردن کشاورزان خلق نشده است. «استراحت نیمروزی» مانند اغلب آثار او در این مرحله از شغلش، به عنوان یک مأموریت از طرف «هفته نامه هارپر» به تصویر کشیده شده است.

 این نقاشی که به صورت کنده کاری روی چوب دوباره بازسازی شده بود، قصد داشت به مردم شهر، صلح و لذت زندگی روستایی را یادآوری کند. بعد از جنگ داخلی آمریکا کارخانه ها و صنایع سنگین به مناطق حومه روستایی و اطراف شهرهای بزرگ راه یافته بودند. برای بسیاری از کارگران کارخانه ها که در یک جا در شهر اسکان یافته بودند، لذت زندگی در «کوهستان های آدیروندک» به عنوان یک رویای دوردست بود. اگرچه هومر یک واقع گرای تمام عیار بود، اما ویراستارانی که او برای آن ها کار می کرد تمایل به رومانتیک بودن داشتند و یکی از اهداف اولیه هنر بر طبق فلسفه رومانتیک، این بود که به مردم کمک کند تا از حالت یکنواختی و کسالت آور به سوی مراتع سرسبز بگریزند. هومر این انتظاراتی که از او داشتند را به خوبی می دانست.

 

 منابع:

1- کارت های توصیفی همراه هر بشقاب

2-  www.en.wikipedia.org

3-   www.winslow-homer.com

4-   www.metmuseum.org

 

گردآورندگان:

پروانه اسکاش- مریم ذهبی

ترجمه: مریم ذهبی